((((((علیرضا دوستی ))))))

با قلم و یاری پروردگار                    از گذشته گویم و آن روزگار

گرکند یاری خداوند مهربان                برشمارم از رسومات زمان

گویم از تافتون ، توگی و لواش                       از لباس و فرش و امرار معاش

ناز و نعمت آن زمان بسیار بود           جو و گندم برکت انبار بود

غله یک ساله در انبار بود                 وزن غله کیل یا خروار  بود

کیل میشد غله هنگام فروش               کم نمی کرد کیل خود غله فروش

احتکار غله معنایی نداشت                 این صفت در جامعه جایی نداشت

مردم دوران صداقت داشتند                با مساجد انس و الفت داشتند

اعتقاد و دین و ایمان داشتند               الفتی با صوت قرآن داشتند

از زکات و خمس کس بی غم نبود        بذل و بخشش بین مردم کم نبود

یاد باد آن دین و ایمان یاد باد              صبح اول صوت قرآن یاد باد

دشت و باغ و مزرعه آباد بود             مالکش در ناز و نعمت شاد بود

در مزارع این همه آفت نبود              این همه سمپاشی و زحمت نبود

کوچه باغها آن زمان مشهور بود         بر سر دیوارها انگور بود

توت و زردآلو کم و اندک نبود                       در فراوانی نعمت شک نبود

هندوانه خربزه بسیار بود                  زردک و شلغم خر و خروار بود

هر کشاورزی خمی پر شیره داشت       شیره خوش رنگ و طعم تیره داشت

مغز ارزن هر کسی د رخانه داشت       یک جوال بی وزن بی پیمانه داشت

کشمش و بادام گردو کم نبود              در زمستان خانه بی شلغم نبود

هر کسی چند گوسفند پروار داشت       خرجی یک ساله را انبار داشت

پر ز روغن دیگ مس یا دبه بود         ظرف آب سرد و سالم کوزه بود

ماست شیرین بود همان ماست تقار       کشمش خوب خشک می شد با شغار

نان گندم پخته می شد در تنور                        نان به روی سفره بی حد وفور

سفره ها رنگین ز تافتون و لواش         ماست خیکی و پنیر و ظرف آش

یک غذا بود آن زمان توگی پلو           پخته میشد روی دیکدان با آلو

توگی شیری که صبح آماده بود                       صبح سرما بهترین صبحانه بود

پخته می شد آبگوشت توی قلیف         یک خوراک پر انرژی و لطیف

روی سفره قرمه های شور بود           کاسه ای پر شیره انگور بود